Week 13

18 april 2019 - Roosendaal, Nederland

Precies een week geleden landde ik weer op Nederlandse bodem. Na twee vluchten en met een licht geval van jetlag was ik toen iets te moe om nog te typen. :-) Omdat ik het hele avontuur toch mooi af wil sluiten, volgt hier het verslag van mijn laatste week in Tokyo. 

Vrijdag 5-4-2019

Vandaag ging ik voor de laatste keer naar Shinjuku om te shoppen. Onderweg wilde ik nog wat contant geld pinnen bij de 7/11 voor het weekendje weg, maar die winkel was opeens gesloten voor een verbouwing. Helaas was dat de enige winkelketen waar ik met mijn internationale pasje kon pinnen, dus ik moest wel naar hun volgende filiaal lopen (want ik had ook niet genoeg geld meer op mijn OV-kaart staan). Gelukkig was het mooi weer, al waaide het wel heel hard. 's Avonds ben ik met de trein naar Nick's werk gegaan, waar ik hem als verrassing wilde opwachten, maar helaas was het zo druk en werkten de treinen niet mee waardoor hij me op het station al tegenkwam. Toen zijn we samen terug gereisd naar Umegaoka en hebben we daar curry gegeten in een Indiaas restaurant. 

Zaterdag 6-4-2019

Na het ontbijt pakten we onze tassen in voor ons weekendje weg naar Hokkaido, een plaats in de buurt van Mount Fuji. We hadden eigenlijk Mt. Fuji willen beklimmen, maar daar mag je pas veel later in het jaar op. We gingen met de trein weer de andere richting op dan normaal (niet de kant van Shinjuku). Onderweg maakten we een tussenstop in Odawara, waar je een mooi kasteel op een berg kon bezoeken. Je zag het al liggen vanaf het station. In de kasteeltuinen was er een festival met allemaal kraampjes tussen de kersenbloesems. Nadat we daar tussendoor gestruind waren, beklommen we de kasteeltoren. Daar hadden we een heel mooi uitzicht over de stad aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Eenmaal terug beneden aten we een ijsje (Nick had roomijs met stukjes chocola en ik had kersenbloesem ijs) en zoete aardappelsticks. Tijdens het eten kwamen er drie Japanners op ons af. Ze stelden allemaal vragen aan ons en deden heel vriendelijk. Maar uiteindelijk drongen ze erop aan dat we met hen mee moesten komen naar een tempel 'die niet op de kaart stond maar die wel de moeite waard was'. Jaja. Nick had ze (tot drie keer toe) vriendelijk doch beslist laten weten dat we dat echt niet wilden en uiteindelijk dropen ze af. Later zei Nick dat het waarschijnlijk ronselaars waren van een boeddhistische sekte! Dat was ook wel een unieke ervaring, haha. Daarna gingen we maar snel door op weg naar Hokkaido. Voor het laatste stuk door de bergen gingen we met een speciale trein die met behulp van wissels de bochten maakte. Oftewel; soms reed je vooruit en soms achteruit. Dat was heel gek en leuk om mee te maken. We stopten bij het allerlaatste station in the middle of nowhere. Van daaruit was het nog een stukje lopen naar het hotel. Dat was heel luxe; we hadden een appartementje met een keuken, een badkamer en twee slaapkamers! Het was groter dan waar Nick normaal leeft. :'-) We waren best gaar maar we moesten er nog uit om boodschappen te halen. We moesten naar twee verschillende winkeltjes om eten te halen maar uiteindelijk hadden we genoeg voor het avondeten en voor het ontbijt voor de volgende dag. Na het koken en eten probeerden we het bad uit; dat had een display in de woonkamer waarmee je het op afstand kon laten vollopen en die gaf een seintje toen het bad gereed was! 

Zondag 7-4-2019

De volgende dag vertrokken we na het ontbijt in de richting van de berg. Daar zouden we heel mooi kunnen wandelen. Het was al snel erg heet om te klimmen en op een gegeven moment pakten we toch maar een trein naar de top. Dat was ook een hele ervaring; omdat de helling zo steil was, werd de trein omhoog getrokken door een staalkabel... Daarna moesten we verder met een kabelbaan die over een actieve vulkaan ging. Het stonk daar erg naar rotte eieren. Over eieren gesproken; ze verkochten er zwarte eieren die in zwavel gekookt waren en waarvan gezegd werd dat je 7 jaar langer zou leven na het eten ervan. Natuurlijk wilden we die allebei wel proberen! Het was gewoon een kippenei, maar op de een of andere manier smaakte het wel gezonder. :-P Helaas bleek dat de wandelroutes naar het meer gesloten waren, dus moesten we daar ook met de kabelbaan naartoe. We zijn het meer over gevaren in een piratenschip (want een normale veerpont is te gewoon voor Japan, hihi) en daar konden we eindelijk verder wandelen over een eeuwenoud stenen pad in een bos met 400 jaar oude dennenbomen. Onderweg kwamen we bijna niemand tegen. Wel stuitten we op een mini heiligdom met een heilige boom, waar we een klein offer hebben achtergelaten en een wens hebben gedaan. Na nog een eind lopen vonden we een ouderwets theehuisje dat vroeger dienst deed als herberg en nu nog steeds een rustplaats was voor wandelaars en reizigers. Daar dronken we een lokale warme rijstdrank en rustten we wat. Uiteindelijk stonden we voor de keus om nog een wandelroute te lopen of om terug te gaan. We kozen voor het laatste, omdat we nog maar een paar uur hadden voor het donker zou zijn. Een bus bracht ons terug naar het station en van daaruit gingen we terug naar het hotel. 

Maandag 8-4-2019

We hadden gisteren echt geboft met de zon, want het had de hele nacht geregend en het was vandaag grijs, mistig en koud. We moesten al vroeg uitchecken en gingen maar meteen terug richting Umegaoka. Onderweg stopten we weer even in Odawara waar we lunchten bij Tully's Coffee. In Umegaoka was het ook vies weer, dus de rest van de dag zijn we lekker binnen gebleven. 

Dinsdag 9-4-2019

Gelukkig scheen vandaag de zon weer, al waaide het ook flink. We gingen naar team Lab Planets, een interactieve tentoonstelling/beleving, op aanraden van een collega van Nick. Van tevoren stond er op een bord: niet voor mensen die bang zijn in het donker, niet voor mensen die bang zijn in kleine ruimtes, sommige vloeren zijn spiegelend dus pas op als je een rok aan hebt, op sommige plekken staat er water tot kniehoogte, zelfs voor volwassenen... Toen waren we wel heel benieuwd (en een klein beetje zenuwachtig). Eerst kregen we de instructie om onze schoenen en sokken uit te doen en om onze broek tot onze knieën op te stropen. Vervolgens werden we een donkere hal in geleid waar water stroomde. Daarna kwamen we in een donkere gang waar we lichtjes en lekkere geuren moesten volgen. Het grappige was dat de vloer uit allerlei verschillende ondergronden bestond die je niet zag maar wel kon voelen. Er was een kamer waar de vloer uit zitzakken bestond en waar je overheen moest tijgeren. Er was een spiegelpaleis met miljoenen lampjes waar een lichtshow werd gegeven terwijl je er middenin stond. In één ruimte stond je inderdaad tot je knieën in het water. Daar zwommen projecties van koikarpers rond die je kon 'vangen' en dan veranderden ze in bloesemblaadjes. In een andere zaal moest je op de grond gaan liggen en speelde er een film van rond dwarrelende bloemen op het plafond, op de muren en op de vloer en daar werden we een beetje duizelig van.  Daarna kwamen we in een kamer met een doolhof van grote fitnessballen waar je doorheen en overheen moest om de uitgang te zoeken. Het was super leuk en eigenlijk veel te snel afgelopen (best wel symbolisch, zo op het eind van mijn reis). We gingen hierna naar het park in Ikebukuro, waar veel zwerfkatten zouden moeten zitten die gevoerd werden door de locals. Wij hadden ook een kattensnack gekocht. De meeste katten hadden zich verstopt vanwege de wind, maar ééntje genoot van onze aandacht en het eten. :-) In Ikebukuro beproefden we ons geluk in de game hallen maar dit keer hadden we niks gewonnen. 's Avonds aten we in het spiesjesrestaurant in Umegaoka. 

Woensdag 10-4-2019

Vandaag was een heel gekke dag omdat ik pas rond 23:00 uur 's avonds zou vliegen. We moesten dus eigenlijk de hele dag wachten op iets waar we allebei helemáál geen zin in hadden (dat is een understatement). Ik pakte mijn koffer in (21,7 kilogram!) en daarna hielden we een grote schoonmaak. Verder speelden we nog wat spelletjes, keken we nog wat Netflix en rond etenstijd moesten we toch echt naar het vliegveld. Het regende pijpenstelen, wat wel heel gepast was. Vanaf station Shinjuku gingen we met een snelbus naar het vliegveld in Haneda. Bij het inchecken waren er problemen want - verrassing - de vluchten waren allebei overboekt en er moest vanaf Tokyo iemand in een ziekenhuisbed en verplegend personeel mee. Uiteindelijk moesten we anderhalf uur wachten waardoor we erg weinig tijd hadden om nog wat te eten en heel gehaast afscheid moesten nemen. :'-( Uiteindelijk kon ik gewoon mee vliegen vanuit Tokyo, heb ik zelfs een groot deel van die vlucht geslapen en ging de overstap in Parijs ook prima (al probeerde een louche figuur me wel in een taxi te krijgen... welkom terug in Europa). 

Donderdag 11-4-2019

Rond half tien 's ochtends landde ik op Schiphol. Mama en papa kwamen me heel lief ophalen van het vliegveld. En toen was ik weer thuis en zaten de drie maanden in Tokyo bij Nick er echt op... 

En nu ben ik dus alweer een week terug. Het lijkt alsof ik net pas ben weg gegaan en ook alsof het allemaal alweer lang geleden was. Heel raar. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik dit avontuur aan ben gegaan en dat ik het hier heb vastgelegd. Bedankt allemaal voor het meelezen, meeleven en voor de lieve reacties. 

Voor de laatste keer veel liefs, 

Maroussia xxx

P.S. Lieve Nick, ik hou van je. En nu kan ik echt zeggen: van hier tot Tokyo en terug. 

Foto’s