Week 3

“She believed she could, so she did.”
― R.S. Grey, Scoring Wilder 

Vrijdag 25-1-2019

Het weer was niet echt uitnodigend om de deur uit te gaan. Er ligt hier (nog) geen sneeuw zoals in Nederland, maar het kan alsnog heel grijs en guur zijn. Toch ging ik naar het park; het was tenslotte tijd voor de 2e dag van mijn hardloopschema. Hoewel de wind niet meewerkte, was het wel fijn om weer te lopen. Ik liep dit keer een iets andere route langs pruimenbomen (Umegaoka, de plaats waar we wonen, betekent letterlijk 'Pruimenheuvel'), waarvan sommigen al in bloei staan! Die trekken zich dus niets aan van de winter. Eenmaal terug had ik wel wat plekjes opgezocht om naartoe te gaan, maar echt veel zin had ik niet dus uiteindelijk bleef ik lekker binnen. 's Avonds ging ik naar Shibuya waar ik met Nick had afgesproken. Daar zochten we een vegan restaurant op; een tip van een collega van Nick, die had gehoord dat het voor mij best lastig is om eten te vinden. Het was een schattig klein plekje net buiten het absolute centrum. Er zaten bijna alleen maar buitenlanders, dus voor één keer waren we niet in de minderheid, haha. We bestelden een schotel voor 2 personen en kregen echt van alles: 'kipnuggets', 'gehaktballen', gepofte aardappeltjes, soep, rijst, groenten, en een soort papadums met salade. Allemaal heel erg lekker. Daarna gingen we naar een gezellig café in de buurt waar we huisgemaakte taart als toetje aten. Dat was een smakelijk begin van het weekend. 

Zaterdag 26-1-2019

Zoals dat hoort bij weekenden sliepen we lekker uit. Na het ontbijt gingen we naar Yoyogi om te gaan 'boulderen'. Ik had er ook nog nooit van gehoord ;) . Het is wandklimmen zonder zekering, dus puur op spierkracht en minder hoog dan een normale klimmuur, maar nog steeds spannend. Nick had het al eerder gedaan met een collega en mij leek het ook heel leuk om te proberen. De klimhal zat in een kelder, wat op zich best logisch is omdat je omhoog moet. Voor mij moest er eerst een ledenpasje worden aangemaakt met mijn naam in het Japans: マ (ma) ル (ru) シ (shi) ヤ (ya). Daarna kleedden we ons om en was het tijd om de muren te gaan bedwingen. Er waren allerlei routes om uit te kiezen; roze en geel waren op beginnersniveau. Je mocht alle kleuren blokjes gebruiken voor je voeten maar je handen moesten roze of geel volgen om bij het eind van de route te komen. Soms was dat bovenaan, soms ergens opzij. Het was verrassend zwaar om aan de muur te blijven hangen en eenmaal boven was het best eng om weer naar beneden te klimmen/te springen/je te laten vallen. Gelukkig lagen er dikke matten onder. De meeste roze routes heb ik gehaald en ook sommige gele, maar op een gegeven moment waren we te moe om nog te kunnen klimmen. We kleedden ons terug om en liepen naar Shinjuku, dat erg dichtbij de klimhal lag. Daar aten we bij de Shake Shack, wat armoedig klinkt maar wat in feite een soort hele luxe McDonalds is. Ik bestelde een paddenstoelburger, de vegetarische optie op de kaart. De medewerkster zei: 'Maar hier zit geen vlees in, weet je zeker dat je die wil?'. En dat is dus heel typerend voor de houding tegenover vegetariërs hier :P. Nou ben ik geen fan van paddenstoelen maar ik was al lang blij dat ze iets zonder vlees hadden. Bovendien zat er een knapperig korstje omheen en er zaten hele lekkere frietjes bij dus voor mij was het helemaal goed. Na het eten kuierden we wat door Shinjuku en we eindigden in een Game Hall. Bij de eerste grijpmachine wonnen we gelijk, wat een geluk! Daarna maakten we onze muntjes op, onder andere bij Taiko: Drum Master, een game waarbij je samen liedjes kan drummen op een taiko. Daarna waren we allebei helemaal gaar, dus gingen we terug naar Umegaoka. In de loop van de avond kreeg ik een enorme last van mijn rug. In bed kon ik me niet eens op mijn zij draaien. Waarschijnlijk had ik iets verkeerds gedaan in de klimhal; wellicht iets verrekt tijdens een val? Ik nam maar 2 paracetamol voor het slapengaan maar het was verre van comfortabel. 

Zondag 27-1-2019

Ik was 's nachts een paar keer wakker geworden van de rugpijn, maar 's ochtends ging het op zich wel weer. Niet genoeg om te gaan hardlopen (want ik moest eigenlijk de 3e les van week 1 doen, maar dat leek me niet verstandig) maar wel genoeg om erop uit te gaan. Sowieso leek stilzitten me ook niet bevorderlijk en het was lekker weer. We 'ontbeten' weer bij Nick's koffietentje en gingen daarna naar het Japan Open-air Folk Museum. Daar hadden ze allerlei huizen en gebouwen uit de geschiedenis van Japan nagebouwd, compleet met inrichting. Dat vond ik natuurlijk super interessant. Het park was verrassend groot en we waren er het grootste gedeelte van de dag zoet mee. Heel leuk om te zien hoe boeren, burgemeesters en samurai vroeger leefden. Na het park beklommen we een observatietoren met een mooi uitzicht over Tokyo, waar je goed kon zien hoe de stad in een dal ligt en hoe groot de stad wel niet is. Vervolgens aten we in een restaurantje in de buurt van het station. Daarna waren we zo moe van al het lopen dat we besloten om terug te gaan, waarna we een game-avond hielden. 

Maandag 28-1-2019

Helaas kwam er aan het weekend ook weer een eind. Nick moest weer gaan werken. Ik ging naar het park om mijn hardloop-sessie in te halen. Tijdens het lopen ging het wel met mijn rug, maar daarna kreeg ik toch weer last, dus voor de rest heb ik het rustig aan gedaan. Verder heb ik dus niet zoveel om te melden over deze dag. 

Dinsdag 29-1-2019

Vanochtend rond 6 uur 's ochtends werd ik wakker van een hoop kabaal en geschreeuw bij onze onderburen. Het klonk alsof de hele tent werd verbouwd en alsof er met meubels werd gesmeten. Eerst dacht ik dat ik droomde maar Nick werd er ook wakker van. Op een gegeven moment hoorden we iemand buiten huilen. We wisten niet goed wat we moesten doen. Het klonk niet alsof er iemand gewond was en we wisten ook niet of we de politie moesten bellen, of wat we dan precies moesten vertellen. Na een tijdje werd het stil en gingen we nog even terug slapen, maar het voelde best naar... Bij het opstaan voelde mijn rug een stuk beter. Ik had alleen wel spierpijn in mijn armen van het klimmen, maar dat was niet echt een belemmering. Ik had weer een leuk plekje opgezocht om te gaan zitten schrijven: Daikanyama T-Site, een verzameling van sjieke zaakjes waar ook een grote boekwinkel met lounge bij hoorde. Ook was er een Starbucks, maar die zat zoals altijd vol, dus ging ik buiten zitten om iets te eten en te drinken. Een aardige medewerker deed de terrasverwarming voor me aan, wat geen overbodige luxe was, want er waaide een frisse wind. Binnen was het even zoeken naar een zitplek. Na een paar uur werken ging ik weer terug. 

Woensdag 30-1-2019

 Gelukkig geen burenruzie deze ochtend. Wel had Nick vertraging met de trein (wat echt zelden voorkomt hier) vanwege een aanrijding met een persoon. Niet bij ons spoor, want dat had ik wel heel erg akelig toevallig gevonden gezien het voorval van gisteren, maar het blijft rot natuurlijk. Ik ging weer naar het park voor de eerste les van week 2 van het schema. Dit keer moest ik 6x afwisselend 1,5 minuut hardlopen en 2 minuten wandelen. De laatste twee rondjes vielen nog best tegen maar ik had het wel gehaald. Steeds een stapje verder. Over stappen gesproken (mooi bruggetje); ik heb een grote stap genomen door me op te geven voor vrijwilligerswerk hier, omdat ik een aantal van mijn vrije uren wil inzetten voor een goed doel. Ik kwam uit bij Second Harvest Japan; een voedselbank en keuken voor o.a. weeshuizen, blijf-van-mijn-lijf huizen, daklozen en andere mensen die geen geld hebben om eten te kopen. Bij deze organisatie was het niet noodzakelijk om Japans te kunnen, wat voor mij natuurlijk heel handig is aangezien ik niet verder kom dan de absolute basis. Bovendien was het een kans om misschien wat Japans te leren en om nieuwe mensen te ontmoeten. Ook wel spannend, maar het is letterlijk voor een heel goed doel. Omdat mijn eerste taak al voor de volgende dag gepland stond, moest ik erop uit om een keukenschort te kopen, want die moest je zelf mee nemen. Ik ging hiervoor naar Shinjuku. In de eerste winkel hadden ze werkelijk ALLES voor in de keuken maar kon ik de schorten echt niet vinden, dus moest ik in andere zaken gaan zoeken. Uiteindelijk vond ik er een bij de Japanse Ikea. Op de terugweg had ik nog een kleine 'blunder'. Ik had bij een verkeerd poortje ingecheckt waardoor ik bij het overstappen niet door het volgende poortje kon (soms zijn de treinstations echt verwarrend). Bij het loket vertelde ik waar ik naartoe moest. De man achter de balie deed iets met mijn ov-kaart en gaf me een bonnetje. Toen ik mijn kaart opnieuw probeerde te scannen, ging het poortje weer niet open. Ik weer terug naar het loket. De medewerker bracht me naar een loket aan de overkant, waar ik het bonnetje in moest leveren zodat het benodigde bedrag van mijn kaart kon worden afgeschreven. Daarna kreeg ik een ticket en kon ik eindelijk door het poortje. Heb ik dat ook een keer meegemaakt. :') 

Donderdag 31-1-2019

Vandaag was de eerste dag van mijn vrijwilligerswerk! Ik was best nerveus maar bovenal benieuwd naar de nieuwe uitdaging. Die begon al bij het vinden van de locatie; het lag op een plek waar ik nog nooit was geweest en tot overmaat van ramp flipte Google Maps waardoor ik niet kon zien waar ik me precies bevond op de kaart. Nou ben ik helaas geen kei in kaartlezen en heb ik geen richtingsgevoel, wat erg onhandig is in een grote stad met heel veel kanten die je op kan gaan, dus ik kreeg het wel een beetje benauwd. Ik had wel rekening gehouden met vertraging, maar niet op deze manier. Na wat puzzelwerk en logisch nadenken, kwam ik uiteindelijk alsnog te vroeg op mijn bestemming aan; de Centrale Keuken van Second Harvest. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten op gezelschap; een Japanse man vroeg me hoe lang ik al stond te wachten en kwam duidelijk voor hetzelfde als ik en niet lang daarna kwamen de medewerkers en andere vrijwilligers binnendruppelen. Op het oog sprak niemand Engels, maar dat gaf niet, want ik deed ze gewoon na in alles. We maakten Obento (lunchpakketten) voor schoolkinderen die daar geen geld voor hadden. Het begon met rijst wassen en koken en daarna spinazie wassen, snijden en koken. Een aantal mannen bereidden het vlees en de eieren en ondertussen telden wij de voorraad. Vervolgens zetten we de bakjes klaar en deden we in elk vakje het juiste product; rijst, spinazie, vlees en ei, afgemaakt met een zakje zout met sesamzaadjes voor de garnering. Daarna konden de deksels erop en maakten we de pakketten dicht met een elastiekje, waartussen we een ingrediëntenlijst staken. De man die mij als eerste had aangesproken, gaf me af en toe een instructie in een paar woordjes Engels en op een gegeven moment kwam er een Aziatische vrouw naar me toe die vroeg of ik Engels sprak. Ze kwam zelf namelijk uit Laos en was wel getrouwd met een Japanse man, maar ze sprak Engels met hem waardoor haar Japans ook niet zo goed was. Ik vertelde dat ik tijdelijk in Japan verbleef en dat ik uit Nederland kwam en toevallig was een vriendin van haar met een Nederlander getrouwd en woonde die nu in Groningen! Zelf was ze 1 keer bij die vriendin op bezoek geweest in Nederland. Het was heel leuk om met haar te praten en af en toe hielp ze me ook met het Japans van de medewerkers (die zelf geen Engels spraken). Op het eind vertelde ze dat ze hoopte dat ze me nog een keer zou zien. :) Het was allemaal heel overweldigend maar ik vond het wel leuk om te doen. En de terugweg vinden was een makkie. 

Veel liefs, 

Maroussia